kaç kere düş(l)eceğimi bilmeden..."
...
kırıkları bana kaldı
bilmiyorum
oturdum çizdim kalbimin sol köşesini
yarın bir kadını seveceğim dedim
düşündüm
son yalnızlık anları güzel olur diye
gariban kalmışken şiirlerim
bi palyaço gülmeye başladı
fazla güldü
fazlaca ağladı
susturdum
ciğerlerim patlayacakken
sigarayı söndürdüm
bi köşeye çekildim
"yalnızlık" dedim
"sessiz ol" dedi,
"devrim var devrim!"
sessizce darbe yaparken tüm hatalar
kötülük
her zaman gece ortaya çıkar
gözyaşları yağsın
kalbimin toprakları kurumamalı
çare ilaçta olsaydı
şimdi annem kanserden ölmezdi
ben de bu yalnızlık cehenneminde
tek tabanca olmayacaktım
yarın bir kadını sevecektim
gözleri oldukça ıslak olmalıydı
yoksa sevmezdim
bilirsin kadınlar zor sevilir
eğer bi abaza değilsen
sessizliğe döndüm ıssız karanlıkta
"çok soğuksun" dedim
"sen de yalnızsın" dedi
yüzüme vurdu yalnızlığımı
utanılacak bir şeymiş gibi
dedim "en büyük devrim yalnızlık, devrimciyim"
sustu
daha çok sustu
gök delindi
çatı üstüme çöktü
bir kadını sevdim
tokat yedim
bütün cansız nesneler güldü
"susun, gülmeyin" diye bağırdım
kahkahalar kesildi
yağmur yağmaya başladı
ıslandım
yerimde döndüm dünya gibi
göğe döndüm, sessizce uzaklaştım
eve girdim
duvarı kazıdım
sustum
kendimi kaybettim, uyanamadım
saatin sesi cılız kaldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder