Kalpteki Suç Örgütü

Bir şiir ol benim için
adın hafif kalsın kelimelere
gözyaşlarım dökülsün kefene
bütün zorlukları asalım tek tek
dar ağacına
bugünde kırılmasın şu kalem
tutulsun tüm dilekler
kayıyor yıldız az öteden
balçığa bulanıyor kalbim

gökyüzü yalnız
ay ürkek
yıldızlar yaramaz
güneş bitkin
karanlığa karşı
çapulcu hayallerim
ölsün tüm cümlelerim
ağlarsam namerdim!

tükenmişlik sendromuna tutulmuş umutlarım
susturulmuş tüm periler
tüm çıplaklıklarıyla!
düşünmüyor değilim;
kalbimi atom parçacıklarına ayırmayı
sadece bekliyorum
bir mucize olur diye

bağımlısı oldum yalnızlığın
ümitlerimin bekçisi
akciğerlerim oksijensiz kalıyor
ışıklar tek tek sönerken
siyah beyaz televizyonumdan
küme düşmeye hazır bir aşkı izliyorum
gözlerim kangren
ve dudaklarım hadım edilmeye hazır

kokusu burnumu sızlatırken
bir çocuk parkının en ucuz köşesinde
kendime bir çocukluk hediye ediyorum...
darbe yapmaya hazırken alyuvarlar
kalbim kesiyor kan pompalamayı
mahsus konuşuyor dudaklarım
aldırma sakın
bırak konuşsun boşa
ben kalbini kaybetmişim nasıl olsa
neyse...
sana iyi kirletmeler;
kalbini...

Eskide Takılı Kalmak

Çınarları keserken caniler,

arkalarından bi fatiha okumalıydık 

kahvemiz orta tuzlu olurken 

bir pınar daha kurudu gözlerde...

iyi insanlar uçarken gökyüzüne 

ince memed öksüz kaldı 

Tanrılaştırırken bir takım şeyleri 

Kabe'deki putlar 

Acı dolu gönüller parçalandı

şimdi bir yalnızlık türküsünde takılı kaldım 

nasıldı nasıldı, hatırlıyorum o kör ve esrarengiz sesi 

Tanrım! bi mektup yazmıştım sana çocukken 

okuyabildin mi 

ulaştıramadım mı yoksa 

o yüzden mi babam hala toprakla can kardeş 

anlamıyorum, nasıl ulaşmadı o mektup abim ulaştıracağım demişti 

kandırdı mı yani beni 

yalnızlığın ne demek olduğunu bilse 

böyle yapmazdı hastalanıp öleceğimi bilse kesin yapmazdı 

dört duvar arasında rutubet kokusuyla

ben kan kusarken yanım da olurdu, toprak... 

benim de can kardeşim olacak şimdi 

gözüm tavanın lambasına bakakaldı 

ben bi yalnızlık türküsünde takılı kaldım.